Al zijn halve leven is Peter Chrispijn werkzaam in de uitvaartbranche. ‘Ik was toen ik begon met mijn 30 jaar één van de jongsten in het vak. Zonder de nodige levenservaring en niet wetende wat het inhield, heb ik gesolliciteerd op de vacature in het lokale krantje van Bussum waarin om een uitvaartverzorger werd gevraagd. Ik had nog nooit wat meegemaakt, en ineens werd ik geconfronteerd met mensen met verdriet, die daarin ook nog eens heel open waren. Ja, dat was natuurlijk wel wat.’
Aan het handje
‘Dat eerste jaar nam mijn werkgever me aan het handje mee’, weet Peter nog goed. ‘Het is geen leuk vak, je hebt immers altijd te maken met verdriet, maar het is beslist wel een mooi vak. Het heeft mentaal natuurlijk wel de nodige impact en ik heb door de jaren heen dan ook veel collega’s na een jaar zien stoppen, omdat het te zwaar voor hen was. Je moet het verdriet wel van je af kunnen zetten. Ervoor zorgen dat het niet jouw verdriet wordt. Dat is niet altijd even gemakkelijk. Vooral niet bij uitvaarten van jonge mensen of kinderen. Gelukkig kunnen we in zo’n geval ons verhaal altijd wel kwijt bij een collega-uitvaartverzorger of iemand van het team dat de overledene verzorgt.’
Afwisselend
Geen dag ziet er voor Peter hetzelfde uit. ‘Ik begin ’s morgens om half negen. Uitvaartzorg Koningshof is een kleine vestiging. Ik zit hier dan ook alleen op kantoor, maar heb wel dagelijks contact met mijn collega’s in Leusden en Gorinchem. Afhankelijk van wat er die dag speelt, ben ik bezig met uitvaarten regelen, de administratie, een stukje nazorg, contact met de families, het kijken en verzorgen van de uitvaartverzekering en misschien nog een dankbetuiging sturen. Omdat de vestiging Soest nabijgelegen nevenvestigingen heeft – Leusden en Gorinchem – is hulp altijd snel en dichtbij.’
Meteen actie ondernemen
Ook ’s nachts wordt er regelmatig een beroep op Peter gedaan. ‘Als ik dienst heb, sta ik 24 uur per dag aan. Daar moet je ook mee kunnen omgaan, en ik moet eerlijk zeggen dat dat, naarmate je ouder wordt, wel wat lastiger is. Zodra je een melding van overlijden krijgt, moet je meteen actie ondernemen. Het verzorgteam moet ingeschakeld worden om de overledene te verzorgen. Soms moet er vervoer worden geregeld als de overleden moet worden overgebracht naar een andere locatie en er wordt contact gelegd met de familie om een afspraak voor de volgende dag te maken. Dat kan ik normaal gesproken allemaal vanuit huis doen, maar soms is een familie helemaal in paniek, en dan ga ik toch even naar ze toe. Al is het alleen maar om wat rust te brengen. Een helpende hand te bieden.’
Regelgesprek
Peter: ‘Het mooiste aan mijn vak vind ik het ‘regelgesprek’. Dat is het eerste gesprek dat ik heb met de nabestaanden om de uitvaart te regelen. Dat vind ik nog steeds het mooiste moment, omdat je mensen dan écht kunt helpen om de onrust in hun hoofd tot rust te brengen. Dat je ze het vertrouwen geeft dat je alles voor ze gaat regelen en ze je altijd mogen bellen als er wat is. Dat wordt ook zeer gewaardeerd.’
Bijzondere uitvaarten
In drie decennia heeft de uitvaartverzorger heel wat uitvaarten meegemaakt. ‘Sommige uitvaarten blijven je altijd bij. Zoals één van de slachtoffers van het drama op Koningsdag 2009 in Apeldoorn waarvan ik de uitvaart mocht verzorgen. Of de ramp met de MH17 in 2014. Het zit hem er niet in of een uitvaart heel groot is. Het gaat vooral om de emoties die erbij komen. Het verdriet van familie en vrienden wanneer een jong iemand is overleden. Net getrouwd. Een paar kindjes. Dat blijft je bij. Maar ook die man van 104 jaar, waarvan de kinderen, ook allemaal al in de 80, zo verdrietig waren. Of heel onverwachte dingen: de stroom valt uit vlak voor een afscheidsdienst. Hoe ga je dan om met de muziek en zo? Maar uiteindelijk kom ik daar altijd wel uit. Ik zou er boeken vol over kunnen schrijven.’
Kleine uitvaarten
Als Peter naar de toekomst kijkt, verwacht hij niet dat er veel in zijn vak zal veranderen. ‘Misschien dat uitvaarten in de toekomst minder complex worden’, denkt hij hardop. ‘Vooral in coronatijd hebben veel mensen ervaren dat wanneer je een uitvaart klein houdt, dat misschien nog wel waardevoller is dan het samen te beleven met die 200 tot 300 mensen die je kent. Je ziet tegenwoordig steeds meer mensen kiezen voor een kleine uitvaart, om later samen met een grote groep vrienden ergens anders nog eens samen te proosten op het leven.’
Toekomst
‘En mijn eigen toekomst? Ik heb collega’s om mij heen plotseling zien wegvallen. Dat heeft me weer eens te meer doen beseffen dat je moet genieten zolang dat nog kan. Dus misschien stop ik wel eerder met werken. Wie weet. Maar aan de andere kant vind ik mijn werk ook nog steeds heel leuk. Het is belangrijk dat je daar positiviteit uithaalt. Je moet zelf de slingers ophangen. Het leuk houden. En dat doen we met elkaar.’
